کارایی تکنیک های مبتنی بر رفتاردرمانی دیالکتیکی در کاهش مشکلات ناشی از درد در بیماران با سبک دلبستگی دل مشغول دارای درد مزمن عضلانی- اسکلتی: یک مطالعه تک موردی

سابقه و هدف: درد مزمن یک موقعیت تحلیل­ برنده و ناتوان کننده است. بنابراین، پژوهش حاضر با هدف بررسی نتایج اثربخشی تکنیک­ های رفتاردرمانی دیالکتیکی در کاهش فاجعه ­آمیزی، ترس از حرکت، ناتوانی ناشی از درد و شدت درد در بیماران با سبک دلبستگی دل­ مشغول مبتلا به درد مزمن عضلانی-اسکلتی انجام گرفت.  مواد و روش­ ها: پژوهش حاضر به­ صورت تک­موردی بر پایه طرح خط پایه چندگانه انجام گرفت. آزمودنی­ های دو بیمار زن مبتلا به کمردرد مزمن بودند که به شیوه نمونه ­گیری هدفمند در مراجعه­ کنندگان به کلینیک درد تبریز انجام شد. ابزارهای غربال­گری، مورد مطالعه قرار گرفت. ابزارهای به­ کار رفته شامل پرسشنامه­ های فاجعه­ آمیزی (PCQ)، ترس از حرکت (TSK)، ناتوانی ناشی از درد (PDQ)، شدت درد (VAS) و مقیاس ­های روابط (RSQ) بود که در جلسات خط پایه، پنجم، هفتم، نهم، یازدهم، چهاردهم تکمیل شد. جهت تعیین تاثیر مداخله از روش ترسیم نمودار روند شدت علایم و میانگین کاهش خط پایه مربوط به پژوهش­ های تک­ موردی بهره گرفته شد. نتایج: یافته­ ها نشان داد که نمرات فاجعه­ آمیزی، ترس از حرکت، ناتوانی ناشی از درد و شدت درد هر دو بیمار از مرحله خط پایه به مرحله پیگیری کاهش یافت. و میانگین نمرات متغیرهای فوق به ­ترتیب (33/25 به 5/16)، (45/75 به 21)، (17/5 به 7) و (213/75 به 90) رسید. هم­ چنین، میانگین نمرات ایمنی دلبستگی در طول درمان از 1/25 به 2/3 افزایش یافت. نتیجه ­گیری: رفتار درمانی دیالکتیکی منجر به افزایش ایمنی دلبستگی و کاهش مشکلات مربوط به درد در بیماران با درد مزمن شد. لذا، در تحقیقات آتی این مطالعه در نمونه­ های با حجم بزرگ­تر توصیه می شود.